Opublikowane w

Subkonto dla dziecka z MW

Dziecko z diagnozą mutyzmu wybiórczego może skorzystać ze wsparcia finansowego organizacji pozarządowych poprzez np. zbiórkę funduszy. Dowiedziałam się o tym od mamy, która zapisując się na odpłatne webinary opowiedziała o tym, że szkolenie pokryje z takiej zbiórki. W końcu wyedukowana mama to najlepsze narzędzie do pracy z dzieckiem z MW.
Podaję Wam link do jednej z wielu fundacji, która umożliwia założenie subkonta i zbieranie choćby 1% i innych darowizn.
 
http://dzieciom.pl/zasady-zalozenia-subkonta
 
Na pewno ten post nie wyczerpuje tego tematu, ale jeśli kogoś interesuje – warto poszukać i popytać. Jeśli można skorzystać – to grzech tego nie zrobić.
Opublikowane w

Turnus rehabilitacyjny dla dzieci z MW

Wielu rodziców dzieci z mutyzmem wybiórczym nie zdaje sobie sprawy, że może skorzystać z dofinansowania do turnusu rehabilitacyjnego.
Wszystkie warunki dotyczące takich wyjazdów są opisane dokładnie w tym linku:
https://www.pfron.org.pl/osoby-niepelnosprawne/rehabilitacja/turnusy-rehabilitacyjne/
 
Oczywiście wyjazd na turnus na pewno nie pozwoli Wam na całkowite pożegnanie się z MW, ale może być okazją do zmiany otoczenia i pracy w terenie. Ja bardzo lubię wakacyjne wyjazdy i kiedy tylko mogę – staram się nie siedzieć w domu.
 
 
 
Jeśli macie pytania dotyczące szczegółów – zapraszam na grupę wsparcia:
https://www.facebook.com/groups/mutyzmwybiorczy.reaktywacja/
Opublikowane w

Jak mnie widzą inni?

Przygotowałam dzisiaj taki rysunkowy żarcik, ale bardzo oddający to jak się czuję i jak widzą mnie inni.
Większość znajomych, pewnie nawet nie wie o tym jaką walkę musiałam stoczyć o to, aby moje dziecko mogło mówić bez lęku. Myślą, że jesteśmy taką zwyczajną rodziną.
W szkole zapewne widzą mnie jak ryczącą lwicę – w końcu nie raz musiałam „ryknąć”, aby zostać usłyszaną. Robiłam to mniej lub bardziej dyplomatycznie, ale zawsze skutecznie.
Sama widzę swoją waleczność i uważam się za matę – lwicę, która nie cofnie się przed niczym w obronie swoich dzieci.
Natomiast w rzeczywistości to co robię to przede wszystkim ogromne ilości czasu poświęcone na zdobywanie wiedzy – z Internetu i z książek. Kilka szkoleń i wiele rozmów z ludźmi z całego świata.
Jestem pewna, że wiele mam dzieci z MW mogłoby podpisać się pod tym postem i potwierdzić, że mają bardz podobne doświadczenia.
Myślę, że raczej nie ma innego wyjścia i tak trzeba działać. Trzeba zdobyć wiedzę, mieć odwagę lwicy, czasami ryknąć, nawet jeśli inni nie rozumieją, że zmagamy sie z ogromnym problemem naszego dziecka.
 
I tym akcentem witam Was w Nowym Roku 2018! Mam nadzieję, że będzie on dla Was i dla mnie pasmem sukcesów! A z porażek wyciągniemy odpowiednie wnioski na przyszłość.
Opublikowane w

Sprawdzanie obecności w szkole

Tworzenie środowiska szkolnego wolnego od lęku zaczyna się długo przed tym zanim dziecko zacznie chodzić do szkoły. Ważnym zadaniem rodziców i nauczycieli jest przygotowanie dziecka do tego dnia i takie modyfikacje, które umożliwią dziecku funkcjonowanie bez większych obaw.
Sprawdzanie obecności może być bardzo stresujące dla dziecka, które nie odzywa się w szkole swobodnie. Dlaczego? Sprawdzanie obecności to wysokie obciążenie komunikacyjne – choć jest to jedno słowo, to presja czasu i ogólnie presja na powiedzenie tego powoduje, że dziecku jest trudniej się odezwać, często nawet podnieść rękę. Pamiętajcie, że na najwyższy nawet szczyt wchodzi się zawsze krok po kroku….
Jak rozwiązać ten problem? Sposobów jest przynajmniej kilka i jestem pewna, że kreatywni nauczyciele mają swoje sposoby. Może je zaplanować z wyprzedzeniem, ale jeśli przegapiliście to trudno – zawsze można wprowadzić modyfikacje i odbyć z dzieckiem rozmowę.
Co można zrobić?
Można posłużyć się etykietami z imieniem podczas pierwszych zajęć w klasie. Mogą być one rozdawane lub zbierane. Inny pomysł (kiedy dzieci się już znają) to pytanie do ogółu: Czy jest dzisiaj Kasia? Kolejnym sposobem jest przedstawienie dzieciom alternatywy – mogą podnieść rękę LUB powiedzieć jestem. Wtedy dziecko, które nie jest w stanie mówić – nie traci twarzy kiedy się nie odezwie.
 
Mam wrażenie, że często kiedy tłumaczę, że trzeba stworzyć dziecku środowisko szkolne pozbawione lęku – wielu z Was zapomina o tej bardzo trudnej sytuacji. Brak odpowiednich
rozwiązań może opóźniać lub uniemożliwić wręcz progres, bo dziecko obawia się, że kiedy ktoś usłyszy jego głos to na pewno będą kazać mu mówić. I często niestety tak się dzieje – a to kolejny błąd o którym napiszę więcej w innym poście.
 
Opracowała Anna Strzelecka na podstawie książki Maggie Johnson i Alison Wintgens „The Selective Mutism Resource Manual”, wydanie 2
Opublikowane w

Przygotowania do Świąt

O nie, nie będzie tu kolejnego przepisu na pierniki i barszcz z uszkami.
 
Dziś opowiem Wam o tym jak wykorzystać okres świąteczno – noworocznych wizyt (lub jak ktoś woli – wizytacji), aby pomóc dziecku z mutyzmem wybiórczym rozmawiać w nowych sytyacjach.
 
Na początek rozważ na ile konieczne jest wyjaśnienie z wyprzedzeniem. Czasami wystarczy krótka rozmowa telefoniczna, aby wprowadzić kogoś w temat MW i poprosić o wyczucie. Zależnie od tego z kim mamy do czynienia rozmowa będzie wyglądać inaczej, ale warto poprosić o pozwolenie dziecku na oswojenie sie z nową sytuacją i niekomentowanie tego czy dziecko mówi czy nie.
Jednocześnie postaraj się nie stresować za bardzo gości milionem instrukcji czego robić, a czego nie. Niech komunikat będzie zwięzły.
Jeśli nadal podczas spotkania pojawią się jakieś nieprzyjemne komentarze na temat dziecka staraj się zawsze ucinać w grzeczny sposób np. zmieniając temat. Nigdy nie rozmawiaj o problemie dziecka podczas jego obecności, nawet jeśli myślisz, ze dziecko zajęte jest zabawą z kuzynostwem – często jest bardzo czujne i usłyszy co mówisz na jego temat.
 
Czasami pomimo najlepszych intencji ktoś z gości powie lub zrobi coś co nie powinno mieć miejsca, dlatego jeśli wydaje się to konieczne – podczas wizyty przypomnij dyskretnie – najlepiej odnieść się do obrazowych przykładów – dla mojego dziecka jesteś jak tygrys, pozwól mu się oswoić.
 
Pamiętaj, że dziecko z mutyzmem wybiórczym potrzebuje częstych treningów w naturalnych warunkach i święta są świetną okazją do tego. Nie rezygnuj ze spotkań, ale zadbaj o to, aby nie były dla dziecka dodatkową traumą.
 
Materiał zawiera treści ze slajdów webinaru o nieformalnych technikach terapii mutyzmu wybiórczego pt. „Miłym Być”
Na zdjęciu nasz styczniowy bałwan z anielskimi skrzydłami 🙂 Ktoś poznaje to miejsce? Dodam, ze to Wrocław 🙂
Opublikowane w

Czynniki nasilające mutyzm wybiórczy – szkoła

Dzieci z mutyzmem wybiórczym są w stanie odzywać się w sposób swobodny do niewielkiej liczby osób. Kiedy chcą mówić do innych osób doświadczają uczucia lęku i paniki. Nie ma w tym winy rozmówcy – jest to reakcja wyuczona w przeszłości kiedy było im trudno mówić. Dzieci z mutyzmem wybiórczym nauczyły się z czasem zachować milczenie lub unikają sytuacji społecznych w ogóle, aby nie doświadczać przykrego uczucia, które kiedyś towarzyszyło im podczas mówienia. Często całkiem nieświadomie sprawiamy, że ten lęk jest jeszcze większy poprzez zwiększanie presji lub nagradzanie kiedy dziecko unika sytuacji w których mówienie jest wymagane. Jakie błędy najczęściej popełniają nauczyciele/opiekunowie? 1. Milczenie dziecka jest pozornie akceptowane, bo zawsze podejmuje się próbę zmuszenia do mówienia (np. podczas opowiadania czegoś w kręgu – każdy po kolei coś musi powiedzieć, nawet jeśli ominie się dziecko z MW to ono i tak czuje się na świeczniku) 2. Pochwała za coś, co dziecko mogłoby zrobić zamiast za to, co zrobiło 3. Dziecko czuje się zmuszone do mówienia przez takie wyrażenia jak: „czy jesteś dziś gotowy, aby do mnie mówić?” lub „nie pomogę Tobie, jeśli mi nie powiesz o co chodzi” 4. Lęk dziecka przed mówieniem nie jest otwarcie z dzieckiem omówiony (dotyczy starszych dzieci) 5. Dziecko czuje się odtrącone przez rówieśników ponieważ z nimi nie rozmawia, nauczyciele powinni postarać się, aby dziecko było z rówieśnikami także podczas przerwy, powinien pokazać mocne strony dziecka 6. Zbyt duże audytorium, a za mało okazji do porozmawiania bez obawy, ze ktoś podsłucha rozmowę (np. niespodziewanie wejdzie do klasy). Za mało rozmów sam na sam z nauczycielem lub dodatkową osobą z którą np. rozmawia poza szkołą 7. Nakłanianie do mówienia przez inne dzieci albo nadmierna ochrona i nadopiekuńczość ze strony rówieśników czy rodzeństwa (bliźnięta) 8. Brak sytuacji prowokujących do interakcji społecznych – ignorowanie przez dzieci i nauczycieli 9. Dziecko straciło zaufanie do nauczyciela, który np. pokazał nagranie zrobione tylko dla niego komuś innemu bez zgody dziecka 10. Różne oczekiwania od różnych nauczycieli – brak spójności. 11. Dorosły zbyt intensywnie patrzy na dziecko kiedy czeka na odpowiedź, wymusza kontakt wzrokowy, który peszy dziecko. Podobny efekt ma stanie nad dzieckiem zamiast kucnięcia obok. 12. Uwaga podczas rozmowy skupia się na tym, ze dziecko coś powiedziało zamiast kontynuacji konwersacji. 13. Dorośli oczekują od dziecka inicjowania rozmowy czy nawet zapytania (czy pokazania kartki) o toaletę, pomoc w sytuacji kiedy nie jest jeszcze na to gotowe. 14. Obniżanie oceny za brak odpowiedzi ustnej lub za brak zaangażowania, które przekracza możliwości dziecka na daną chwilę. Nie dość, ze takie zachowanie potęguje lęk u dziecka to jest nie zgodne z prawem i powinno być zgłoszone dyrekcji, a jak to nie pomaga – powinno być zawiadomienie kuratorium oświaty. 15. Dziecko nie otrzymuje promocji do następnej klasy nie ze względu na słabe wyniki w nauce, ale dlatego, ze nie mówi. W przypadku starszych dzieci zmiana klasy (otoczenia, dzieci, nauczyciela) może mieć pozytywny efekt, ale moim zdaniem lepiej dziecku zmienić szkołę i wysłać do klasy z rówieśnikami niż zostawić w tej samej klasie na drugi rok. Podobnie jak w przypadku warunków domowych – terapia będzie przynosić dobre rezultaty tylko wtedy kiedy w szkole będzie panować dobra atmosfera i nikt z dorosłych nie będzie zwiększać lęku dziecka. Te punkty zostały napisane w oparciu o notatki z kursu Maggie Johnson, ktory odbyłam w 2013 roku w Leicester.
25.02.2015
Opublikowane w

Czynniki nasilające mutyzm wybiórczy – dom

Dzieci z mutyzmem wybiórczym są w stanie odzywać się w sposób swobodny do niewielkiej liczby osób. Kiedy chcą mówić do innych osób doświadczają uczucia lęku i paniki. Nie ma w tym winy rozmówcy – jest to reakcja wyuczona w przeszłości kiedy było mi trudno mówić. Dzieci z mutyzmem wybiórczym nauczyły się z czasem zachować milczenie lub unikają sytuacji społecznych w ogóle, aby nie doświadczać przykrego uczucia, które kiedyś towarzyszyło im podczas mówienia. Często całkiem nieświadomie sprawiamy, że ten lęk jest jeszcze większy poprzez zwiększanie presji lub nagradzanie unikania sytuacji w których mówienie jest wymagane. Na początek pod lupę weźmiemy dom. Dom jest to miejsce gdzie dzieci z reguły czują się najlepiej. Najwięcej dzieci swobodnie rozmawia w domu, a milczy poza nim, ale zdarzają się sytuacje odwrotne. Zdarza się też, że dziecko mówi tylko z określonymi domownikami np. mówi do mamy, a do taty nie. W jaki sposób wzmacnia się w dziecku lęk przed mówieniem i opóźnia tym samym terapię? 1. Zbyt małe oczekiwania albo brak potrzeby rozmowy czy komunikacji kreowane w środowisku domowym jako wzorzec – czasami w domownicy rozmawiają bardzo mało między sobą 2. Przypominanie dziecku, ze do obcych lepiej się nie odzywać, demonizowanie każdego obcego jako potencjalnego zagrożenia. 3. Pozwalanie dziecku na unikanie sytuacji które wywołują lęk zamiast pomaganie dziecku w zrozumieniu lęku i radzeniu sobie z nim 4. Zbyt mało możliwości do poznania nowych osób – dorosłych i dzieci – oraz do bycia choćby obserwatorem interakcji społecznych. 5. Mówienie przy dziecku „ona nie będzie mówić” 6. Okazywanie miłości i przytulanie w momencie kiedy dziecko unika jakiegoś wyzwania, zamiast za udział np. w zabawie 7. Dziecko jest zmuszane do mówienia przez oferowanie nagród w sytuacji dla niego niekomfortowej. Rozczarowanie jest podwójne – bo dziecko z reguły nie jest w stanie nic powiedzieć i traci nagrodę na której bardzo mu zależy. 8. Dziecko czuje nasze zdenerwowanie i rozczarowanie tym, ze nie mówi. 9. Rozczarowanie okazywane przez innych członków rodziny w obecności dziecka – ciągłe pytania o to dlaczego nie mówi, kiedy zacznie mówić. 10. Dziecka lęk przed mówieniem nie jest akceptowany (wyrośnie z tego, niemożliwe żeby tak się bać) 11. Dziecko otrzymuje zbyt dużo pochwał i uwagi w momencie kiedy zaczyna mówić – jeśli już koniecznie chcemy chwalić to warto skupić się na tym co dziecko mówi (masz rację, to jest kolor zielony) niż na samym fakcie, ze dziecko mówi (wow! super! powiedziałeś zielony) 12. Zawstydzanie dziecka przez każdorazowe przejęcie inicjatywy w każdej sytuacji, zamiast stopniowego wycofywania się kiedy dziecko nabiera pewności siebie. 13. Cisza staje się wyuczonym sposobem reakcji na obce osoby oraz wyrażanie złości. Jeśli rodzicom zależy na tym, aby terapia była skuteczna oddziaływania w domu muszą zostać skorygowane. Jeśli terapia nie idzie do przodu – terapeuta powinien prześledzić z rodzicami ich zachowanie w domu wobec dziecka i skorygować ewentualne błędy. Nie potrzeba do tego psychoterapeuty.
 
28.02.2015